مقدمه
صدرالدین محمد ملقب به ملاصدرا یا صدرالمتالهین از بزرگ‌ترین دانشمندان مسلمان بوده است. پدرش ابراهیم قوامی شیرازی نام داشت که فردی ثروتمند بود، ولی صاحب فرزند نمی‌شد تا این که با توسل به نذر و نیاز بالاخره در روز نهم جمادی‌الاول سال ۹۷۹ هجری قمری (۱۷ مهر سال ۹۵۰ شمسی) خداوند به او فرزندی داد که نامش را محمد گذاشت. محمد در دورانی به دنیا آمد که شیراز مهد علم و ادب بود به همین دلیل دوران کودکی را با آموزش و تربیت ویژه‌ای سپری کرد.
محمد کوچک در مکتب‌خانه نزد ملا احمد در مدت دو سال خواندن و نوشتن قرآن را فرا گرفت و بعد از آن توسط ملا عبدالرزاق ابرقویی صرف و نحو را آموخت. او در دوران نوجوانی علاوه بر دروس رایج آن زمان درس‌هایی مثل ادبیات فارسی، عربی، منطق، اصول فقه، فقه، فلسفه، کلام و... را هم آموخته بود.
جوانی ملاصدرا
هم زمان با دوران جوانی صدرالدین محمد صفویان به روی کار آمدند و کم‌کم شهر شیراز از رونق افتاد و دانشمندان این شهر به قزوین که پایتخت آن زمان صفویان بود رفتند. محمد هم در حدود ۲۵ سالگی از شیراز راهی قزوین شد. او در این شهر به شاگردی شیخ بهایی و میرداماد در آمد .
ملاصدرا در اصفهان دروس فقه، علوم حدیث و تفسیر را از شیخ بهایی، حکمت الهی و حکمت شرق و غرب را ازمیرداماد و علم ملل و نحل را از میرفندرسکی آموخت.
او در اصفهان بود که خبر مرگ مادرش را شنید و برای چند روزی به شیراز رفت. درس اصلی او فلسفه بود، اما در کنار فلسفه قرآن و حدیث هم می‌گفت و به شرح و تفسیر قرآن می‌پرداخت. در شیراز بود که شروع به نوشتن کتاب‌هایش کرد و در ابتدای امر کتاب «شرح اصول کافی» را نوشت.
فهرست مطالب:
مقدمه
جوانی ملاصدرا
ازدواج ملاصدرا
ملاصدرا در روستای کهک
بازگشت ملاصدرا به شیراز
درگذشت ملاصدرا
